جنس نانوالیاف معمولاً پلیمری است. پلیمرها دمای ذوب پایینی دارند و در حرارت بالا ممکن است ماهیت فیزیکی و شیمیایی خود را از دست بدهند. پلیمرها با حرارت دادن ذوب می شوند و در این حالت می توان آنها را به شکل دلخواه درآورد و همزمان جامد کرد، به عبارت دیگر این مواد قابل قالبریزی و انعقاد هستند. تبدیل یک محلول پلیمری به جامد همزمان با شکل دادن به پلیمر فرایند معمولی است که برای تولید خیلی از پلاستیکها، ظروف، فوم ها و الیاف استفاده می شود و به همین دلیل آشنایی عامه با نام پلاستیک بیشتر از خود پلیمر است، در حالی که پلاستیک نوع خاصی از پلیمرها است. مواد پلیمری چه از نوع طبیعی- مثل پنبه- و چه از نوع مصنوعی - مانند پلی استر- از مجموعه هایی متشکل از زنجیره های بلند تسبیح مانند درست شده اند؛ دانه های این تسبیح معمولا از جنس کربن و هیدروژن است. اگر در حالت نیمه مایع، پلیمری را تا ابعاد نانومتری نازک کنیم و در چند لحظه آن را خشک و جامد کنیم، الیاف محکم شده و از هم گسیخته نمی شوند. این روش ساده نانوالیاف را می سازد. 

نازک کردن یک ماده تا رساندن آن به ابعاد نانومتری نیاز به اعمال نیرو و دقت بالا در اعمال آن دارد. اگر کشش شدیدی به یک ماده اعمال کنیم مانند یک بندِ کشی طول آن زیاد و پهنای آن کم می شود. برای رسیدن به پهنایی به اندازه یک میلیاردم متر این امکان وجود دارد که انعقاد الیاف همزمان با اعمال کشش بسیار بالا و کاهش قطر لیف باشد؛ البته ماده باید توان تحمل نیروی شدید را داشته باشد و نباید تا رسیدن به قطر نانومتری پاره شود. برخی مواد را نمی توان با اعمال نیرو به ابعاد نانومتری رساند چون به مانند آدامس یا عسل از هم گسیخته می شوند و دوام نمی آورند. الکتروریسی روشی برای تولید الیاف است که از برق با ولتاژ بالا برای اعمال کشش به الیاف استفاده می کند. یک راه اعمال کشش بسیار بالا اعمال چنین میدان الکتریکی بسیار بالایی بین روزنه خروج پلیمر و صفحه جمع آوری الیاف است. با اعمال کشش در فرایند ریسندگی، مولکولهای یک محلول غلیظ پلیمری در یک جهت در کنار هم آرایش می یابند و ساختار بهم چسبیده را ایجاد می کنند. از دیدگاه مولکولی مولکولهای پلیمری پیچ و تاب خورده در هنگام کشش باز می شوند و مانع از پاره شدن رشته ممتد نانوالیاف می شوند. 
ریسندگی الکتریکی یا الکتروریسی، روشی برای تولید الیاف پلیمری با قطر زیر نانومتری است. این روش به جهت سادگی و همچنین تولید در مقیاس نانو بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این ایده را اولین بار زلنی مطرح کرد، سپس در سال 1934 فرماهالز آن را ثبت و در سال 1990 دکتر رنکر آن را بازسازی کرد. شاید زلنی و فرماهالز هیچ کدام نمی دانستند که این روش بتواند برای تولید الیافی بسیار ظریف استفاده شود. روش الکتروریسی مشابه روش تهیه زولبیا است. محلول پلیمری از سرنگ خارج می شود و تحت اثر نیروی ناشی از برق، کشش شدیدی می بیند و به صورت نانوالیاف در می آید. الیاف پس از تولید مانند زولبیا روی یک صفحه به شکل نامنظم روی هم می ریزند و یک لایه با سوراخهای نانومتری ایجاد می کنند. ابعاد نانو آنقدر کوچک است که چشم قادر به دیدن الیاف نیست، لذا لایه تولید شده شبیه به کاغذ یا تار عنکبوت است.