اگر چه پیلسوختی به تازگی به عنوان یكی از راهكارهای تولید انرژی الكتریكی مطرح 

شده است ولی تاریخچه آن به قرن نوزدهم و كار دانشمند انگلیسی سرویلیام گرو بر

میگردد. او اولین پیلسوختی را در سال 1839 با سرمشق گرفتن از واکنش الکترولیز

آب، طی واکنش معکوس و در حضور کاتالیست پلاتین ساخت. 

واژه "پیلسوختی" در سال 1889 توسط لودویک مند و چارلز لنجر به كار گرفته شد. آنها 

نوعی پیلسوختی که هوا و سوخت ذغالسنگ را مصرف میکرد، ساختند. 

تلاشهای متعددی در اوایل قرن بیستم در جهت توسعه پیلسوختی انجام شد که به دلیل 

عدم درک علمی مسئله هیچ یک موفقیت آمیز نبود. علاقه به استفاده از پیل سوختی با 

کشف سوختهای فسیلی ارزان و رواج موتورهای بخار کمرنگ گردید. 

فصلی دیگر از تاریخچه تحقیقات پیلسوختی توسط فرانسیس بیكن از دانشگاه كمبریج 

انجام شد. 

او در سال 1932 بر روی ماشین ساخته شده توسط مند و لنجر اصلاحات بسیاری انجام

داد. این اصلاحات شامل جایگزینی كاتالیست گرانقیمت پلاتین با نیكل و همچنین استفاده

از هیدروكسیدپتاسیم قلیایی به جای اسید سولفوریك به دلیل مزیت عدم خورندگی آن

میباشد. این اختراع كه اولین پیلسوختی قلیایی بود، “Bacon Cell ” نامیده شد. او 27 

سال تحقیقات خود را ادامه داد تا توانست یك پیلسوختی كامل وكارا ارائه نماید. بیكون

در سال 1959 پیلسوختی با توان 5 كیلووات را تولید نمود كه میتوانست نیروی محركه 

یك دستگاه جوشكاری را تامین نماید. تحقیقات جدید در این عرصه از اوایل دهه 60 میلادی

با اوج گیری فعالیتهای مربوط به تسخیر فضا توسط انسان آغاز شد. مركز تحقیقات ناسا

در پی تامین نیرو جهت پروازهای فضایی با سرنشین بود. ناسا پس از رد گزینههای موجود

نظیر باتری (به علت سنگینی)، انرژی خورشیدی(به علت گران بودن) و انرژی هستهای

(به علت ریسك بالا) پیلسوختی را انتخاب نمود. 

تحقیقات در این زمینه به ساخت پیلسوختی پلیمری توسط شركت جنرال الكتریك منجر 

شد. 

ایالات متحده فنآوری پیل سوختی را در برنامه فضایی Gemini استفاده نمود كه اولین كاربرد 

تجاری پیلسوختی بود. 

پرت و ویتنی دو سازنده موتور هواپیما پیلسوختی قلیایی بیكن را به منظور كاهش وزن و

افزایش طول عمر اصلاح نموده و آن را در برنامه فضایی آپولو به كار بردند. در هر دو پروژه پیل

سوختی بعنوان منبع انرژی الكتریكی برای فضاپیما استفاده شدند. 

اما در پروژه آپولو پیلهای سوختی برای فضانوردان آب آشامیدنی نیز تولید میكرد. پس از 

کاربرد پیلهای سوختی در این پروژهها، دولتها و شركتها به این فنآوری جدید به عنوان

منبع مناسبی برای تولید انرژی پاك در آینده توجه روزافزونی نشان دادند. 

از سال 1970 فنآوری پیلسوختی برای سیستمهای زمینی توسعه یافت. تحریم نفتی از 

سال1973-1979 موجب تشدید تلاش دولتمردان امریكا و محققین در توسعه این فنآوری به

جهت قطع وابستگی به واردات نفتی گشت. 

در طول دهه 80 تلاش محققین بر تهیه مواد مورد نیاز، انتخاب سوخت مناسب و كاهش 

هزینه استوار بود. همچنین اولین محصول تجاری جهت تامین نیرو محركه خودرو در سال1993

توسط شركت بلارد ارائه شد. 


كاربردهای پیل سوختی نیروگاهی

بازار مولدهای نیروگاهی پیلسوختی بسیار گسترده است و کاربردهای دولتی، نظامی و 

صنعتی را شامل میشود. همچنین به عنوان نیروی پشتیبان در مواقع اضطراری در مخابرات، 

صنایع پزشکی، ادارات، بیمارستانها، هتلهای بزرگ و سیستمهای کامپیوتری به کار میرود. 

پیلهای سوختی نسبتاً آرام و بیصدا هستند لذا جهت تولید برق محلی مناسبند. علاوه بر 

کاهش نیاز به گسترش شبکه توزیع برق، از گرمای تولیدی از این نیروگاهها میتوان جهت 

گرمایش و تولید بخار آب استفاده نمود. 

این نیروگاهها در مصارف کوچک بازدهی الکتریکی بالایی دارند و همچنین در ترکیب با نیروگاههای

گاز طبیعی بازدهی الکتریکی آنها به 70-80% میرسد. 
مزیت دیگر این نیروگاهها عدم آلودگی محیط زیست است. خروجی نیروگاههای پیلسوختی بخار

آب می باشد. 

نیروگاههای پیل سوختی قابلیت استفاده از سوختهای مختلف مانند متانول، اتانول، هیدروژن،

گاز طبیعی، پروپان و بنزین را دارند و مانند سایر نیروگاهها محدود به استفاده از یک منبع انرژی 

خاص نیست. 

از زمانیکه اولین پیلسوختی نیروگاهی در دهه 60 تولید گشت، تا کنون در مجموع 650 سیستم 

کامل با توان بیش از 10 کیلووات (میانگین آن 200 کیلووات است) ساخته شد. تقریباً 90 درصد 

از این واحدها با گاز طبیعی تغذیه می شود. البته استفاده از سوختهای جایگزین نظیر بیوگاز 

و گاز ذغال نیز پیشرفت قابل ملاحظهای داشته است. 

در این بخش نیروگاه انواع متنوع پیلسوختی به کار رفته است. 

در ابتدا از پیلسوختی اسید فسفریک آغاز گردید و سپس پیلسوختی پلیمری و پیلسوختی

کربنات مذاب جایگزین آن گشتند. در حالیکه پیلسوختی اکسید جامد در آینده بازار را به قبضه 

در خواهد آورد. 

در بخش پیلهای سوختی نیروگاهی کوچک (زیر 10 کیلووات) نیز رشد قابل ملاحظهای را 

شاهد بودیم. 

تعداد این واحدها اکنون به 1900 رسیده است. این سیستم جهت مصارف خانگی و بازارهایی

از قبیل UPS ونیروی پشتیبان در اماکن دوردست کاربری دارد. نیمی از محصولات در آمریکای 

شمالی توسعه یافته است. 

در بخش سیستمهای نیروگاهی کوچک 20 درصد سهم بازار را پیلسوختی اکسیدجامد و 

مابقی را پیلسوختی پلیمری تشکیل میدهد. بازار پیلسوختی کوچک در ژاپن که به مصارف

خانگی اختصاص دارد، منحصراً با پیلسوختی پلیمری است و امید است تا انتهای سال 2005 

محصولات به بازار عرضه گردند. 

فروش تعدادی از واحدهای نیروگاهی کوچک آغاز شده است که از جمله آنها سیستم GenCore

شرکت Plug Power می باشد(توان 5 کیلووات، 15000 دلار) 

دولت ژاپن حمایت خود از توسعه پیلهای سوختی نیروگاهی در ابعاد بزرگ را از سال 1980 

آغاز نموده است و شرکت های ژاپنی گاز توکیو و Osaca از بزرگترین شرکت های توسعه 

دهنده این فنآوری میباشند.