شیمی123

امروزه به لطف پیشرفت علم، دانشمندان چیز های مختلفی از نئاندرتال ها می دانند. از رنگ موی آن ها گرفته تا رفتار های درون خانواده شان؛ اما همچنان یک راز باقی است: آیا آن ها می دانستند که چگونه آتش روشن کنند؟

باستان شناسان می دانند که نئاندرتال ها مانند تصویر بالا، از آتش استفاده می کردند اما باور عمومی بر این است که آنان از آتش به وجود آمده در طبیعت که حاصل سوختن جنگل ها یا تمرکز نور خورشید در یک منطقه بوده است بهره می بردند. حالا و با کشف برخی از وسایل دست ساز آن ها، فرضیه ی جدیدی به وجود آمده است که اجداد دور ما می توانستند با استفاده از خراش دادن، آتش روشن کنند. جست و جو های باستان شناسی در محل پخ دی آز (Pech-de-l’Azé) در جنوب غرب فرانسته به کشف تکه هایی از منگنز دی اکسید منجر شده است که این ماده، به طور فراوان در این منطقه یافت می شود. پیش تر، باستان شناسان بر این عقیده بودند که نئاندرتال ها از این ماده به عنوان رنگدانه برای پوشش بدن خود استفاده می کردند اما گروهی جدید از محققان می گویند نئاندرتال ها از ذغال و دوده ی باقی مانده از آتش برای این کار بهره می برده اند. همچنین تحقیقات جدید نشان می دهد که انسان های نخستین در پخ دی آز، منگنز دی اکسید را به سایر اکسید های منگنر ترجیح می داده اند. این در حالی است که سایر مواد در دسترس آن ها هم رنگدانه هایی مشابه داشتند و می توانستند از آن مواد برای هدفشان استفاده کنند.

اما مگر منگنز دی اکسید چه مزیتی داشت که آنان این ماده را بر سایر مواد ترجیح می دادند؟ روشن کردن آتش! با نشانه هایی از خراش و سایش باقی مانده بر روی سطح تکه های منگنز دی اکسید یافت شده، دانشمندان برخی از نمونه ها را جمع آوری و تبدیل به پودر کردند (اتفاقی که هنگام ساییدن دو تکه منگنز دی اکسید با یکدیگر به وجود می آید). وقتی پودر به وجود آمده را روی تکه ای چوب ریختند، میزان دمای لازم برای جرقه زدن در این شرایط (350 درجه سانتی گراد) کاهش یافت (به 250 درجه سانتی گراد رسید) و این یعنی راحت تر به وجود آمدن جرقه و روشن شدن آتش. این دلیلی کافی برای اثبات نظریه ی استفاده از منگنز دی اکسید به منظور روشن کردن آتش نیست اما شاید سرچشمه ای جدید در تحقیقات دانشمندان در این زمینه باشد.